در حالی که ۱۱۳ کشور از ۲۱۶ کشور حاضر در بازی های المپیک، دست خالی و بدون مدال به کشورهایشان بازگشتند، اما نمودار روند پیشرفت کشورهای نارنجی امیدهایی را در دل بسیاری از کشورها روشن ساخته است. لطفا به نمودار بالا نگاه کنید؛ اگر کشورهای شرکت کننده در بازی های المپیک را به چهار گروه (اول تا دهم؛ یازدهم تا بیستم؛ بیست و یکم تا چهلم، و چهلم به بعد) تقسیم کنیم؛ شاهد روند تغییرات کشورهای مدال آور‌ از اولین دوره بازی ها تا آخرین دوره آن یعنی بازی های المپیک توکیو خواهیم بود.

اگر از شیخ احمد کویتی به عنوان قدرتمندترین چهره سیاسی ورزش جهان نام ببریم؛ بیراه نگفته ایم. چهره ای که بر اساس رأی دادگاه، علاوه بر سمت های حساس در فیفا و کمیته بین المللی المپیک، ریاست شورای المپیک آسیا که به نوعی میراث پدرش محسوب می شد را هم واگذار کرد، تا ورزش آسیا و جهان را با شوک دیگری مواجه کند.

هیچ کشور‌ی به اندازه قطر بر روی «قدرت نرم» سرمایه گذاری نکرده و برنامه قدرت نرم هیچ کشوری به اندازه قطر، با «ورزش» عجین نبوده است. «قدرت نرم» در ادبیات سیاست خارجی اکنون به جایگاه رفیعی دست یافته است. علت این امر را می توان در کارآمدی و موفقیت قدرت نرم نسبت به اشکال کلاسیک قدرت (قدرت سخت) جست و جو کرد. قدرت نرم (دانش، فرهنگ و ایدئولوژی) باعث تحکیم و ارتقای جایگاه منطقه ای کشورها شده و به نوعی محصول پردازش ذهنی «نخبگان» محسوب می شود.

«ما بال هایی داریم» کانسپت اصلی مراسم افتتاحیه امشب بازی های پارالمپیک توکیو بود. یکی از زیباترین روایت های نمایشی اجرا شده در تاریخ بازی های پارالمپیک.

روایت در فرودگاهی نمادین به اسم «پارا» اتفاق می افتد؛ نمادی از تنوع و فراگیری و جایی که قهرمان نمایش، دخترکی نشسته بر ویلچر (هواپیمایی با یک بال که امکان پرواز ندارد) زندگی می کند. جالب اینکه از افراد حاضر در فرودگاه تنها ۱۵ درصد دارای معلولیت هستند؛ نمادی از معلول بودن ۱۵ درصد مردم جهان.

بررسی سه دهه تغییرات «المپیک» از منظر حکمرانی، حقایق مدیریتی جذابی را برای ما و علاقه مندان ورزش آشکار می کند؛ در این یادداشت کوتاه که بخشی از یک مقاله تحلیلی کامل است، نکاتی را در مورد «حکمرانی المپیک» ‌و عقب ماندگی ایران از این جریان توسعه ای ورزش ذکر خواهم کرد.